Władysław Boerner

Władysław Boerner pochodził z patriotycznej rodziny ewangelickiej, co miało duże znaczenie dla jego późniejszych działań. Jego ojciec, Edward Ignacy Boerner, był powstańcem styczniowym oraz duchownym, a jego matka, Maria Klara z Rauhów, była również z pochodzenia pastorową. W rodzinie tej wyrastał w towarzystwie licznego rodzeństwa, w tym Ignacego Augusta oraz dwóch sióstr, Zofii i Anny, a także trzech innych sióstr: Marii Pauliny, Heleny Augusty i Wandy Łucji.

Początki jego kariery nie były jednak łatwe. Mimo ukończenia studiów prawniczych na Uniwersytecie Warszawskim, władze rosyjskie odmawiały mu pracy w sądownictwie w Królestwie Polskim, co skłoniło go do wyjazdu w 1894 roku w głąb Rosji. Tam podjął aplikację i zyskał tytuł sędziego w Samara, gdzie aktywnie działał jako społecznik w Polskim Towarzystwie Pomocy Ofiarom Wojny.

W czasie I wojny światowej, Boerner był inicjatorem i pierwszym prezesem Domu Polskiego w Samarze, pełniąc tym samym znaczącą rolę dla polskich emigrantów. Po powrocie do kraju w 1918 roku, został sędzią Sądu Okręgowego w Warszawie, a w 1919 roku dołączył jako radca świecki do pierwszego polskiego Konsystorza Ewangelicko-Augsburskiego w Warszawie.

Władysław Boerner spoczywa wraz z żoną w grobowcu rodzinnym na cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie. Jego życie i działalność są przykładem zaangażowania w walkę o niepodległość oraz dbałość o polski kościół ewangelicki.